Τη διαφωνία του εκφράζει ο Βουλευτής του ΠΑΣΟΚ Δημήτρης Μπιάγκης με την απόφαση επιβολής τέλους χρήσης του Δημοτικού θεάτρου. Ο βουλευτής τονίζει ότι όλα πάνε προς το χειρότερο ξεκινώντας από τις υποδομές και φθάνοντας στο μοναδικό που μας έχει απομείνει τον πολιτισμό.
Όπως σημειώνει “η απόφαση του Δημάρχου Κεντρικής Κέρκυρας να θέσει σε εφαρμογή ξεχασμένο κανονισμό του 2018 για την επιβολή τέλους παραχώρησης χρήσης του Δημοτικού Θεάτρου σε Πολιτιστικούς Συλλόγους και Σωματεία για την πραγματοποίηση εκδηλώσεων αποτελεί μια πράξη απόγνωσης και οικονομικής κατάρρευσης του οικοδομήματος του κεντρικού δήμου που δεν σέβεται δυστυχώς το πολιτιστικό απόθεμα που έχει κληρονομήσει. Την ώρα που η στήριξη στα Πολιτιστικά Σωματεία και τους Συλλόγους της περιοχής μας από τον κεντρικό δήμο είναι μηδενική, την ώρα που η ανεπάρκεια των τοπικών αυτοδιοικήσεων έχει οδηγήσει σε πλήρες αδιέξοδο καθώς δεν υπάρχουν χώροι για τη φιλοξενία των φορέων του πολιτισμού, ο Δήμαρχος Κεντρικής Κέρκυρας αποφασίζει την επιβολή τέλους για το Δημοτικό Θέατρο, τον μοναδικό κλειστό πολιτιστικό χώρο της πόλης. (…)Ποιος ο βασικός σχεδιασμός του Δήμου Κεντρικής Κέρκυρας για τον πολιτισμό και τη διατήρηση της πολιτικής μας κληρονομιάς; Ποιες οι πρωτοβουλίες του για την ανάδειξή του, τη στήριξη των φορέων του πολιτισμού; Ο πολιτισμός δεν μετριέται με κουκιά, ούτε εμπίπτει σε αναχρονιστικούς κανονισμούς. Χρέος μια υπεύθυνης δημοτικής αρχής δεν είναι η συρρίκνωσή του αλλά η διασφάλιση της απρόσκοπτης συνέχισής του, αν όχι η ουσιαστική υποστήριξη και ενδυνάμωσή του. Λιγόστεψε το νερό που πίνουμε, χειροτέρεψαν οι δρόμοι που χρησιμοποιούμε, οι υποδομές μας σε σχολική στέγη, αθλητισμό, πολιτισμό, λιγόστεψαν οι ελπίδες και τα όνειρά μας πως σύντομα θα επιλυθούν τα μεγάλα προβλήματα που αντιμετωπίζει αυτός ο τόπος, πλήθυναν οι υποσχέσεις, τα σκουπίδια στους δρόμους και τους κάδους, η ανοχή, η επιπολαιότητα, το πολιτικό θράσος. Η Κέρκυρα μετατράπηκε σε ένα απίστευτο αλισβερίσι τελών χωρίς αντίκρισμα. Τέλη καθαριότητας, φωτισμού, παρεπιδημούντων, ακίνητης περιουσίας. Ήρθε και η ώρα του… πολιτισμού λοιπόν. Ας φορολογήσουν και τα τραγούδια μας, τους χορούς, τις μουσικές και τα δρώμενά μας, μα είμαστε σίγουροι πως δεν θα καταφέρουν να επιλύσουν τη διαπιστωμένη ανεπάρκειά τους, όπως δεν τα κατάφεραν άλλωστε μέχρι σήμερα και σε όλους τους άλλους τομείς.”